Ο Εαυτός μου αυτός ο Άγνωστος!

Στα παιδικά μας χρόνια, οι συναισθηματικές ανάγκες δεν καλύφθηκαν όπως ακριβώς εμείς τις είχαμε ανάγκη, λόγω άγνοιας των γονιών.

Έτσι, γεμίσαμε “πόνους” και παράπονα που τα κρατάμε μέσα μας. Είναι τότε, εκείνα τα τρυφερά χρόνια της παιδικότητας μας που έγινε μια «ρήξη» με τον αυθεντικό εαυτό μας και το εγγενές δυναμικό μας, που μας απομάκρυνε από την ίδια μας την ύπαρξη, (ποιοι είμαστε) από το «νιώθω μας» και τα συναισθήματα μας. Τότε, χάνοντας τη πραγματική ταυτότητα μας, αυτόματα και ασυνείδητα υιοθετήσαμε κάποιες «στρατηγικές» και «ρόλους» προσαρμοσμένους σε αυτούς που είχαν ήδη οι γονείς μας, προκειμένου να έχουμε και εμείς μια θέση υποτυπώδους ισορροπίας για την επιβίωση μας.

Καθώς μεγαλώνουμε όλο και περισσότερο, είμαστε ταυτισμένοι σε ένα ρόλο που τον φοράμε σαν πανοπλία που μας κρύβει εντελώς τη πραγματική μας ταυτότητα.
Γεμίζουμε εντάσεις, ο χαρακτήρας μας παγιώνεται ανάλογα του «ρόλου» που υιοθετήσαμε ως μέσο προσαρμογής και ανάγκης επιβίωσης και τον διατηρούμε σε όλη μας τη ζωή.
Το αποτέλεσμα είναι να γεμίζουμε άγχη, να έχουμε παγιωμένες δυσλειτουργικές αντιλήψεις, να αντιμετωπίζουμε δυσκολίες και αδιέξοδα στις συναισθηματικές και επαγγελματικές μας σχέσεις, όπως επίσης και στην εποικοδομητική επικοινωνία με τους άλλους.